Bu sabah gökyüzü, deniz ve rüzgârı biraz sinirli gördüm;
Gördüklerimi yine de hayra yordum.
Denizde dev dalgalar sanki öfkeyle kabarmıştı;
Dalga sesi her yeri kaplamıştı.
Rüzgâr çok sert esiyordu,
Sanki acıtmak istiyordu.
Gökyüzü olmuştu kapkara,
Düşürdü yüreğime yara.
Yağmur boşanıyordu bardaktan,
Sırılsıklam oldum ıslanmaktan.
Sonra en karanlık anımda,
Küçük bir ışık hüzmesi belirdi havada.
Aha! Evet! Sıkıntıdan unutmuşum kafamda,
Güneş diye bir şey vardı sonsuz uzayda.
Ve ne kadar güneş yok görünse de havada,
O hep mevcuttu orada.
Ve ne kadar zorlanırsak, üzülürsek, acı çekersek çekelim,
Devamlı mevcut olan kalbimizin güneşi, aydınlatacaktır karanlığımızı sonunda.
 |
Oğuz DemirsoyKARANLIKTAN AYDINLIĞA |
